Thierry Reboul, de man achter de Olympische ceremonies: 'Voor mij geen Plan B'

Het begon allemaal met een telefoontje waarin Thierry Reboul werd gevraagd om de creatieve directie op zich te nemen van de Olympische Spelen in Parijs. Direct gevolgd door de mededeling dat áls hij dat wilde, dat hij dan zijn bedrijf moest verkopen.

We schrijven het jaar 2018. Reboul is eigenaar van Ubi Bene, een succesvol marketingcommunicatie bureau in Parijs dat geregeld nationale en internationale prijzen wint met spraakmakende evenementen en activaties.

Liefhebbers van het vak kennen wellicht ‘Le smash’ voor Perrier bij de Eiffeltoren, het shirt van Tony Parker op het Vrijheidsbeeld in de Franse hoofdstad of de ‘All-in or nothing' campagne voor Adidas waarbij de bus van de Franse voetbalselectie werd vernield voor het oog van de wereldpers om de schande van het niet willen spelen van de nationale selectie snel te vergeten. Stuk voor stuk campagnes op het raakvlak van cultuur, commercie en sport; allen met massieve media-aandacht tot gevolg.

Anderhalf miljard kijkers

Ik sprak de man in Rome op het dakterras van zijn hotel ten tijde van het Bea World Festival, het internationale festival voor events en livecommunicatie. Daags erna mag ik hem officieel interviewen namens 27Names, het platform voor de beste en onafhankelijke livecommunicatiebureaus van Europa. Dit alles in een zaal met een paar honderd eventprofessionals afkomstig uit de hele wereld.

Vanavond maken wij alvast kennis en genieten samen van een hapje en een drankje. Natuurlijk ben ik nieuwsgierig naar zijn persoonlijke verhaal achter het evenement dat wij samen met anderhalf miljard (!) anderen op televisie mochten bekijken.

Reboul was als ‘Executive Director Creative Branding and Ceremonies’ verantwoordelijk voor de openings- en sluitingsceremonies van de Olympische en Paralympische Spelen en de internationale Torch Relay. Ook was hij creatief eindverantwoordelijk voor de positionering en vormgeving van het merk. Met een team dat in zes jaar groeide naar 20.000 (!) medewerkers trakteerde hij de wereld op een opening die totaal anders was dan dat wij bij eerdere edities van de Zomer Olympiade hadden meegemaakt.

Stad als decor

Hoe werd je wakker daags nadat je dat bewuste telefoontje kreeg en je de persoon aan de andere kant van de telefoon liet weten dat jij het ging doen?

“Eigenlijk heel goed. Ik wist vanaf het allereerste moment: wij gaan het anders doen. Wij gaan naar buiten en brengen de opening naar de stad en maken de stad tot het decor van de opening. Niet iedereen vond dat direct een goed idee. Met name de autoriteiten, die moesten we echt overtuigen. Maar anders had ik het niet gedaan. Het was dit of niks. Er was voor mij geen Plan B.”

“Terugkijkend is dat misschien het belangrijkste dat wij hebben gedaan: vasthouden aan onze droom. Daarom hadden wij ook geen Plan B, want als je dat hebt dan gaat Plan B het uiteindelijk ook worden.”

Levenswerk

Ik pak de fles wijn op tafel en schenk een glas rood in. Reboul proeft, kijkt naar het etiket van de fles en ziet dat de wijn uit Italië afkomstig is. Ook de wijnkaart kent geen andere opties. “Dan zullen we het hier maar mee moeten doen”, hoor ik hem zeggen met een glimlach op zijn gezicht. Ik moet hartstochtelijk lachen.

Thierry Reboul is een echte trotse Fransman en dat heeft de wereld kunnen zien aan het programma dat hij ons op 26 juli presenteerde. Hiervoor benaderde hij als eerste regisseur Thomas Jolly. De kenners zouden hem kunnen kennen als artistiek directeur van het theatergezelschap Piccola Familia uit Rouen dat hij in 2006 heeft opgericht. Samen gingen ze bouwen aan hetgeen je gerust hun beider levenswerk mag noemen.

Alle mensen die op die regenachtige dag in juli voor de televisie zaten konden het zien en voelen: niets was zomaar wat het was, alle theatrale scènes hadden een diepere laag, een symbolische betekenis, vertelde het verhaal van het Frankrijk van nu, waren een verwijzing naar het verleden of een shout-out naar de toekomst. De locaties, de choreografie, de artiesten (zowel zang en dans), de vormgeving: alles maar dan ook alles ademde Parijs en wilde een subtiele mix van het oude en nieuwe Frankrijk uitdragen.

Maar was de keuze om dit alles op en rondom de Seine te programmeren niet een groot risico?

“Natuurlijk was het een risico, maar de afgelopen honderd jaar was het nu juist deze dag de dag met de minste kans op neerslag. Maar de mensen bleven langs het zes kilometer lange traject staan omdat ze voelden dat ze onderdeel waren van een historische gebeurtenis waarvan ze later konden zeggen dat ze erbij waren.”

“Weet je dat Céline Dion de eerste artiest was die zei ‘we gaan dit gewoon doen, regen of geen regen’? Toen volgde de rest als vanzelf.

Maar Céline was, gezien haar broze gezondheid, zelf ook een risicofactor, toch?

“Klopt, maar ook hier geen Plan B. Céline moest en zou Hymne à l’amour van Édith Piaf zingen, voor velen het onofficiële volkslied van ons land. Daarmee zouden wij iedereen verbinden met de ziel van Frankrijk en Parijs met de wereld.”

“Het was geweldig om te zien hoe daags na de opening elke avond weer vele tienduizenden mensen naar Jardin des Tuileries kwamen om de Olympische vlam onder de ballon te fotograferen. Zelden waren de inwoners van onze hoofdstad zo gastvrij”, zegt Reboul met een glimlach op zijn gezicht, waarmee hij aangeeft de Parijzenaar goed te kennen.

“Wij hadden grote idealen met onze show. Naast vrijheid, gelijkheid en broederschap voegden wij ook diversiteit toe als belangrijke waarde om te koesteren en om gezamenlijk uit te dragen naar de wereld. Zo waren deze Spelen ook de eerste waar evenveel mannen als vrouwen actief waren. De Olympische Spelen als plaats waar iedereen welkom is. En Parijs als stad waar iedereen welkom is.”

Kritiek

Hadden jullie in dat verband de kritiek verwacht op de act met de schaars geklede blauwe man in combinatie met de drag queens, die voor velen een verwijzing was naar ‘Het laatste avondmaal’?

“Eerlijk? Natuurlijk niet. Het was een verwijzing naar Dionysos, god van de wijnbouw, de menselijke beschaving, poëzie, theater en muziek. En als dat al zo was geweest, hetgeen niet het geval is, dan leven wij in een land waar je dat als kunstenaar moet kunnen vertellen.”

Reboul toont zich een man met een duidelijke mening, een visie, een plan. De wereld is wit of zwart; het grijze compromis is non-existent.

 

De volgende dag, tijdens de feestelijke ceremonie van het Bea World Festival, mag Thierry Reboul samen met Paname24, het speciaal voor dit project opgerichte bedrijf, tot zesmaal toe op het podium verschijnen om een reeks aan prijzen in ontvangst te nemen, waaronder het meest iconische evenement van het jaar en het persevenement van het jaar. Als klap op de vuurpijl kreeg hij een persoonlijke award en een staande ovatie van alle vakbroeders in de zaal die trots en een tikkeltje jaloers de absolute meerdere in hem moeten erkennen.

“What’s next?", vraag ik hem na afloop van de eventceremonie waar iedereen met hem op de foto wil. “Patrick, ik weet het niet, echt niet. Ik heb geen plan B.”

 

Patrick Roubroeks

Founder & creative director XSAGA