Beurzen
Laatste hoekje
Te laat
Wat is stoppen met iets wat je zo graag doet moeilijk. Het had zo mooi geleken. Een laatste interview met een van die inspiratiebronnen van het eerste uur. En er lijkt niks mis te gaan. Lijkt dus. Want wat je zelf niet in de gaten hebt, zijn de slordigheden die als een spuistroom de tekst binnenzwemmen. Slordigheden waarvoor je niemand de schuld hoeft en kunt geven. Als geen ander heb ik ervaren dat er zaken zijn die niet meer terug te draaien zijn. Maar tegelijk ook, dat nieuwe situaties ook weer nieuwe kansen bieden.
Te laat
Wat is stoppen met iets wat je zo graag doet moeilijk. Het had zo mooi geleken. Een laatste interview met een van die inspiratiebronnen van het eerste uur. En er lijkt niks mis te gaan. Lijkt dus. Want wat je zelf niet in de gaten hebt, zijn de slordigheden die als een spuistroom de tekst binnenzwemmen. Slordigheden waarvoor je niemand de schuld hoeft en kunt geven. Als geen ander heb ik ervaren dat er zaken zijn die niet meer terug te draaien zijn. Maar tegelijk ook, dat nieuwe situaties ook weer nieuwe kansen bieden.
Nu concreet. Frank Jansen weg bij Dehullu. Na zoveel jaar alweer een van die markante figuren van de “oude garde” die het stokje overdraagt. En ja, toen ik net bij Expovisie het stokje had overgenomen van mijn voorganger Kees van Rijswijk, was Frank een van die kopstukken uit het vak waarop ik me kon richten om de wereld van de beurzen en evenementen te doorgronden. Frank was, met onder meer goeroe’s als Martin Verholt, Bart Wigman, Paul van der Meer, in België Gerard van Os en Koen Bogaert, een van die mannen met visie waar ik veel van opgestoken heb. En ik vergeet vast nog wel een paar van die inspiratiebronnen. Ger Hommenga, bijvoorbeeld als het ging om de trucks op de werkvloer.
Frank Jansen dus. Leek een goed idee om na een van de eerste interviews, bijna 18 jaar geleden, het afscheidsinterview ook te doen. En, net als destijds, onder het genoegen van een kostelijke lunch. Goed gesprek, geanimeerd als altijd. Maar dan. De uitwerking van het interview. De missers, die normaal gesproken niet voorkomen. Mark Stas, die als Mark Stassen de wereld in gaat. Roland Bruggeman, die thuis moet uitleggen dat ie echt geen Ronald heet. Hebben we het nog niet over het gehannes met de verantwoordelijkheden van de beide nieuwe directeuren Roland Bruggeman en Maarten van Orden. Net te lang doorgegaan dus. Met interviews maken.
Er zijn geen verzachtende omstandigheden voor. Overschatting van wat je nog kan. Maar net als een sporter of een muzikant is op tijd stoppen moeilijk, maar wel verstandig. Vervelend alleen dat het interview met Frank, Roland en Maarten dat inzicht moest bieden. Maarten en Roland hadden een betere publiciteit verdiend. En anders Frank wel.
Voor ExpoVisie en Judith is het ook pijnlijk. Heb er altijd naar gestreefd om betrouwbaarheid hoog in het vaandel te houden. Daar was dit artikel geen schoolvoorbeeld van.
Genieten, het is de positieve boodschap die ik graag, als vertrouwd, aan iedereen wil meegeven. Genieten zonder uitstel. Zelfs mijn laatste ExpoVisie -dip weerhoud mij daar niet van. En ik weet zeker dat Frank, Maarten, Roland en Judith het zullen beamen. Maar die missers… bestaat er zoiets als selectief geheugenverlies?